Yiddish Poems translated by A Z Foreman

Poems Found in Translation: “Berish Weinstein: Lynching (From Yiddish)” plus 1 more

---

Berish Weinstein: Lynching (From Yiddish) Posted: 07 Nov 2016 04:57 PM PST The lynching poem is something of a thematic mini-genre of leftist Yiddish American poetry from the first four decades of the 20th century. The mood of the Yiddish lynching poem is as a rule not lamentation so much as anger (whether at the lynchers, at oneself for not stopping them, or both) often mixed in with, or expressed as, irony, sarcasm and embitterment. Literally putting the "gallows" in gallows humor. Berish Weinstein is not not alone or the first in comparing the lynched black to crucified Jesus. But his use of this theme in poetry dealing with black Americans is consistent thread tying together a number of his poems. Crucifixion and Jesus motifs are an interesting and much-developed theme of Yiddish literature, about which much had been written, and more still could be. As opposed to the Christian perception of the cross as a symbol of piety, reverence and sanctity, to say nothing of the unquestioned divinity of the man who died on it, the Yiddish artistic approach to the cross (formerly an object of fear) may be ironic, subversive or cautiously syncretic. Not infrequently, especially early on, it leads to points about Christian hypocrisy (the professed universal love of Christianity belied by Christian hatred and persecution of Jews) with the Jewish people standing as a Jesus figure. The fact that Jesus was himself Jewish, that Christians often view their own sinfulness as spiritually implicating them in Jesus' death, meant that Jesus and the Cross were an obvious and ready-made object of ironization and source of literary stimulus as soon as taboos on Christian themes started to loosen in the 19th century. Since then, everybody and everything from the Jewish people, to Mozart to an evening landscape, has wound up on a metaphorical cross at some point in Yiddish (and modern Hebrew) literature. Lynching By Berish Weinstein Translated by A.Z. Foreman Wild white hands with a spare rope snare you. A July Tree crucifies your Negro neck; In its heavy ripeness, in its full blossom. In the utmost green of leaves the branch can bend So as not to snap under the noose's weight. The sun stains spots upon your neck — the fingermarks of the hangman. The leaves break out in dew as ever, swaying gently as ever. They do not feel that they are shaken by the winds of a hanged man. Black you hang in your flayed rags. Your stigma's pang dies open and young.  Your extinguished lips sag coarse and thick The dazzle of your strong teeth mouthing a mute challenge to all eyes. Your singing prayer so woefully wept to God. He can't appear to you now, he is gushing from his split legs, his nailed hands. He can't even open up an eye with a tear for you, Or take your last words as your last confession1. He's crucified Himself.  Negro! Your body blossoms on a summer day although you hang, although you no longer see the sun, Your wife whose evening bed is a back doorstep in an alley, Or your father counting bits of tallow each morning in a meat-wagon. Negro, the fate of destruction did not fall on you alone. Many, yeah, many are dying like you. Death like this is all the rage. They're dying like this everywhere now From the German ghettos to Carolina.2 1 — The term לעצטע ודוי létste víde refers to Jewish confession, which differs from Christian confession in several respects. It does not for example require a third party to be present as witness, though they may be present if the sin was against another person. There is a special death confession one is to make if one knows one is about to die. The Talmud specifically cites convicts sentenced to death in this regard. If one has nothing specific to confess when the moment comes, one says תהא מיתתי כפרה על כל עוונותי t'hey misósi kapóro al kol avoynóysay "Let my death be an atonement for all my sins." But the lynched man's sins are not the ones that need atoning for. (There are a number of Hasidic legends about Rabbis voluntarily submitting to execution in order to atone for the sins of others, for their communities, or for their entire generation, when they themselves were in no need of atonement. The lynched man, too, is being executed for something he probably did not do.) This also draws him into parallel with Jesus. Jesus' final prayer, though, was אלי אלי למא שבקתני "my god my god why have you forsaken me." Here too, God is ineffectual. The actual Jesus cannot come to the aid of this metaphorical one. He is dead. They both are. This death is completely senseless. 2 — The original has "In Wedding, in Leopoldstadt and in Carolina..." the former two refer to Jewish ghettos in Vienna and Berlin, and which had recently (this poem was published in 1936) been the sites of anti-semitic massacres by a new, ascendant and troubling German faction known as the Nazis. In my translation I've tried to give some sense of the Jewish-Black equation, by referring to German ghettos. Ghetto has come to mean "black slum" for Americans. A reminder of the sense the word had for Weinstein, and the analogous terms in which he treated Jewish and Black suffering, seemed fitting. In the 1949 edition of Weinstein's collected works, this line is removed from the poem, and the one before it edited slightly, probably in part because the poet thought the reference had now become dated. But it is also in line with a general post-Holocaust turn from Jewish universalism toward Jewish particularism. In the 30s, it was common in Yiddish letters to relate black suffering in America to Jewish suffering in the Old World. (And thou shalt remember that thou too wast a slave...) By the end of the 40s, this was becoming increasingly unfashionable. The Original: לינטשינג ס׳פֿאַרציקן דיך ווײַסע הענט, הענט מיט אַ געפֿונענעם שטריק, און ס׳קרייציקט אַ יולי-בוים דײַן נעגערישן האַלדז; אין זײַן שווערער רײַפקייט, אין זײַן פֿולער בליאונג.  אין דער סאַמער גרינקייט פֿון בלעטער איז האַפֿטיקער די צווײַג ×–×™ ברעכט נישט אָפּ אונטער דער פּעליע. דער זון אַנטקעגן קלעקט דײַן האַלדז מיט סמנים פֿון תּליונס פֿינגער. בלעטער שלאָגן אויס אין טוי ווי אַלעמאָל, און רירן זיך לינד ווי אַלעמאָל; און ×–×™×™ פֿילן נישט אַז דאָס טרייסלט ×–×™×™ אַ ווינט פֿון אַ געהאָנגענעם.  הענגסט שוואַרץ אין געשינדענע קליידער. די שאַנד דײַנע שטאַרבט אָפּ אָפֿן און יונג. גראָב שווערן אַראָפּ די פֿאַרלאָשענע ליפּן און פֿאַר איטלעכנס אויגנ שטומט דער בלענד פֿון דײַנע שטאַרקע ציין.  גאָט פֿאַר ועמען ס׳האָט געטרערט דײַן זינגענדיק געבעט אַזוי טרויעריק, קען זיך פֿאַר דיר אַצינד נישט ווײַזן, ס׳שפּאַרן אים די פֿיס, די צוגענאָגלטע הענט, ער קען אַפֿילה נישט אַן אויג עפֿענען מיט אַ טרער נאָך דיר, אָדער אָננעמען ס׳לעצטע וואָרט דײַנס פֿאַר אַ וידוי, ר׳איז אַליין געקרייציקט.  נעגער! ס׳בליט דײַן גוף אין אַ זומער-טאָג כאָטש דו הענגסט, כאָטש דו זעסט די זון נישט מער.  ס׳ווײַב דײַנס וואָס בעט אויס איר אָוונט אויף אַ זײַטיקער שוועל אין אַ גאַס.  און דעם טאַטן וואָס ציילט שטיקער חלבֿ איטלעכן פֿאַרטאָג אין אַ יאַטקע- וואָגן.  נעגער, ניט אויף דיר בלויז איז געפֿאַלן דער גורל פֿון פֿאַרלענדונג.  אַ סך, אַ סך, שטאַרבן אַזוי ווי דו, אַזאַ טויט איז איצט אַ מאָדע אַזאַ. אַזוי נאַך שטאַרבט מען הײַנט אומעטום — — — אין וועדינג, אין דער לעאָפּאָלד-שטאָט און אין קאַראָלײַנע.

Uri Tzvi Greenberg: From "In The Kingdom of the Cross" (From Yiddish) Posted: 07 Nov 2016 02:53 AM PST The poem excerpted here was written in 1923 in response to growing anti-semitism in Poland. Greenberg published it in Berlin. His previous publication attempt in Poland had been seized by censors for anti-Christian content. From the Opening to "In The Kingdom of the Cross"  By Uri Tzvi Greenberg Translated by A.Z. Foreman A black forest grows so dense out of the flatlands. Such deep valleys of misery and horror out of Europe! The trees are misery-headed, wild with darkness, wild with dark. The dead are hanged on their branches and their wounds bleed as ever.  The heavenly dead have faces of silver And the moons pour such a golden oil on the mind; And when anyone shrieks of pain their voice is a stone in water. And the sound of praying bodies is but teardrops into a chasm. I am the owl, the mourner bird in the misery forest of Europe. In the valleys of grief and terror, in purblind midnights beneath the Crosses, I want to raise a brother's plea to the Arab peoples of Asia: Come and deliver us out to the desert, lowly though we be.  But mine is a sheepish flock, for the half-moon is swinging down Like a scythe against our throats. So I complain for no reason against the horror, I world-heart in Europe. And in the misery forest the sheep lies down with throat outstretched And I the world-wound in Europe, I spit my blood upon the Cross! (The old men tremble, and the young tremble with watery heads in the misery forest.) Two millennia burn in the chasm beneath the trees in silence, Such a poison as lies in the chasm accumulating — and I don't even Know WHAT IS WRONG. Two thousand years of bleeding and silence And not one gob spat back against their poisoned spittle.   Books there are in which the Goyim's murders have been written But our answer is unwritten there, our answers to the murders.  So big those misery forests have grown, and the trees are all misery-headed Wild with darkness; what terror when the moon peers down! And when anyone shrieks of pain their voice is a stone in water. And the bleeding of the slain is like dewdrops into the ocean.  Great Europe! Kingdom of the Cross! The Original: אַ שוואַרצער וואַלד אַזאַ געדיכטער וואַקסט דאָ אויף דעם פֿלאַכלאַנד, אַזעלכע טיפֿע טאָלן וויי און אימה אין אייראָפּע! די ביימער האָבן ווייקעפּ פֿינצטער-ווילדע, פֿינצטער-ווילדע. אויף דפי צווײַגן הענגען טויטע נאָך מיט בלוטנדיקע וואונדן. (אַלע הימלדיקע מתֿים האָבן זילבערנע געזיכטער  און לבֿנותֿ גיסן בוימל אַזוי גאָלדיק אויף די מוחותֿ – – ) אַז מען שרײַט דאָרט פֿון די ווייען איז דאָס קול אַ שטיין אין וואַסער און דאָס תּפֿילה-טון פֿון גופֿים איז אַ טרערנפֿאַל אין אָפּגרונט.  איך בין די סאָווע, קלאָגער-פֿויגל, פֿונעם ווייוואַלד אין אייראָפּע.  אין די טאָלן וויי און אימה בלינדע האַלבנעכט אונטער צלמים.  איך וואָלט ברודערקלאָג געהויבן צום אַראַבער-פֿאָלק קיין אַזיע: – קומט אונדז פֿירן  ×¦×• דער מדבּר, אַזוי אָרעם ווי מיר זענען! האָבן מורא מײַנע שעפּסן, ווײַל סע לייגט זיך האַלב-לבֿנה ווי אַ סערפּ צו מײַנע העלדזער – –  קלאָג איך סתּם אזוי פֿאַר אימה האַרץ-די-וועלט-דורך אין אייראָפּע און מיט אויסגעשטרעקטע העלדזער ליגט דאָס יונגע שאָף אין ווייוואַלד – – שפּיי איך בלוט אַריבער צלמים וואונד-די–וועלט-דורך אין אייראָפּע. – – (שאָקלט, זקנים, שאָקלט, יונגוואַרג, מיט די וואַסערקעפּ אין ווייוואַלד!) צוויי יאָרטויזנט ברענט אין אָפּגרונט אונטער ביימער דאָ אַ שווײַגן, אַזאַ גיפֿט וואָס ליגט און זאַמלט  ×–יך אין אָפּגרונט – און איך ווייס נישט ו ו אָ ס  ×“ ×¢ ר  ×ž ×¢ ר  × ×™ ×–: צוויי יאָרטויזנט דויערט בלוטונג, דויערט שווײַגן און קיין מויל האָט נישט געשפּיגן פֿונעם גומען נאָך דעם גיפֿטשפּײַ.  און אין ספֿרים שטייט געשריבן אַלע מיתֿותֿ בידי גויים, נאָר דער ענטפֿער איז נישטאָ דאָרט, אונדזער ענטפֿער אויף די מיתֿותֿ.  אַזוי גרויס איז שוין דער ווייוואַלד און די ביימער האָבן וויקעפּ פֿינצטער-ווילדע; סאַראַן אימה, אַז לבֿנה קומט אַ קוק טון! אַז מען שרײַט דאָרט פֿון די ווייען איז דאָס קול אַ שטיין אין וואַסער און דאָס בלוטיקן פֿון גופֿים איז ווי טוי אין ים אוקינוס – –  גרויס-אייראָפּע! מלכֿות-צלם!